ย่ามหอบฝัน… จากเด็กดอยเดินทางไกลเพื่อใบปริญญา

เพราะชีวิตไม่ใช่เรื่องง่าย และไม่ยากเกิดความพยายาม เด็กหนุ่มชนเผ่าจากอมก๋อย มุมานะเดินทางไกลครั้งละ 35 ชั่วโมง จากยอดดอยสูงสู่แดนใต้จังหวัดชุมพร เพื่อทำตามความฝัน ฝ่าฟันอุปสรรคทั้งภาษาและวัฒนธรรมมา 4 ปี วันนี้ฝันเป็นจริงได้เป็นบัณฑิตวิศวะเครื่องกล พระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง วิทยาเขตชุมพร อย่างภาคภูมิใจ

จากหนุ่มดอยตัวเล็กๆ ที่มีความใฝ่ฝันอยากเห็นท้องทะเลที่กว้างใหญ่สักครั้งในชีวิต เมื่อจบการศึกษาชั้น ม.6 จากโรงเรียนอมก๋อยวิทยาคม จ.เชียงใหม่ จึงทำตามความฝัน มุ่งมั่นเพื่อไปศึกษาต่อที่สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง มหาวิทยาลัยที่ตั้งอยู่ติดกับท้องทะเลชุมพร ที่ได้รับการกล่าวขานว่า มีท้องทะเลที่สดใส ใต้ทะเลมีสิ่งมีชีวิต สีสัน งดงามยิ่งนัก

นายวันชัย แววพิราม หรือ วรรค ก้าวเข้ามาเป็นเฟรชชี่ในรั้วแคแสด เป็นน้องใหม่ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิชาวิศวกรรมเครื่องกล เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ด้วยหวังว่าวิชาชีพนี้จะทำให้เขาสามารถนำวิชาความรู้ที่ได้กลับไปพัฒนาบ้านเกิดบนยอดดอยที่สูงเสียดฟ้าได้ ที่บ้านของวันชัยทำอาชีพเกษตรกร ปลูกมะเขือเทศ ปลูกพริก กะหล่ำปลี ซึ่งตัวเขาเองได้สัมผัสและได้เห็นความเหน็ดเหนื่อยของพ่อแม่ พี่ น้อง และเพื่อนบ้านจากการทำการเกษตร ทำให้เกิดแรงบันดาลใจที่จะนำความรู้ และเทคโนโลยีสมัยใหม่ที่ได้จากการเรียนที่พระจอมเกล้าลาดกระบัง ไปช่วยพี่น้องและชุมชนของเขา

การใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของวันชัย ต้องผ่านอุปสรรคมากมาย ทั้งเรื่องของภาษา อาหารการกิน ชีวิตความเป็นอยู่ที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนของภาคเหนือและภาคใต้

“วันแรกที่ก้าวเข้ามาเป็นนักศึกษายังนึกขำ เราพยายามพูดภาษากลาง (ซึ่งก็พูดไม่ชัดนัก) ขณะที่ เพื่อนๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวปักษ์ใต้ก็พยามยามพูดภาษากลางเหมือนกัน สำเนียงเหน่อๆ ของหนุ่มอมก๋อยเจอกับสำเนียงทองแดงของเจ้าถิ่น ตรงนี้เองที่นำมาซึ่งมิตรภาพและความรักที่เกิดจากความเห็นอกเห็นใจซึ่งกัน ความรักและมิตรภาพ สองสิ่งนี้เป็นส่วนสำคัญ เป็นกำลังใจที่ทำให้ผมมุ่งมานะจนเรียนสำเร็จ” วันชัย เล่าพร้อมเสียงหัวเราะ

ความภาคภูมิใจที่สุดในชีวิต คือวันที่ผมจบการศึกษา เป็นวันที่ผมและครอบครัวภูมิใจที่สุด จากเด็กดอยคนหนึ่งมาคว้าปริญญาตรีวิศวกรรมเครื่องกล คณะวิศวกรรมศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆ ของประเทศไทย ครุยพระราชทานสีแสด ผมได้สวมใส่ด้วยความภาคภูมิใจ แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ ผมระลึกถึงพระคุณของพ่อ แม่ และน้องๆ ความเหนื่อยยากของท่านกว่าจะส่งผมเรียนจนจบ แม้กระทั่งการเดินทางมาร่วมแสดงความยินดีกับผม พวกเขาต้องปลูกมะเขือเทศทั้งปี เพื่อนำเงินที่ได้จากการขายมะเขือเทศส่วนนั้นมาเป็นค่าใช้จ่ายในการเดินทางมาที่สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง วิทยาเขตชุมพร เขตรอุดมศักดิ์ จังหวัดชุมพร

ในวันที่ประสบความสำเร็จผมมีพ่อแม่ พี่น้อง อยู่เคียงข้าง ผมสามารถเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับน้องๆ และผู้คนบนดอย ผมสัญญาว่า “ผมจะนำความรู้ที่ได้จากมหาวิทยาลัยแห่งนี้กลับไปช่วยครอบครัว และพัฒนาบ้านเกิดให้ดียิ่งขึ้นต่อไป และฝากถึงน้องๆ ทุกคนให้ตั้งใจเรียน หมั่นศึกษาหาความรู้ อย่าท้อ อย่าสิ้นหวัง อย่ากลัวความผิดหวัง ล้มเหลว ล้มแล้วจงลุกขึ้นสู้ใหม่ ก้าวเดินอย่างมั่นใจ แล้วเราจะประสบความสำเร็จ

จากเด็กบนดอย ที่พยายามฝ่าฟันและต่อสู้กับอุปสรรค ตามหาความฝัน มุ่งหน้าสู่ท้องทะเลชุมพร เพื่อใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย และหวังนำวิชาความรู้ที่ได้ไปช่วยครอบครัว และหมู่บ้านของตนให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

1 คนกับย่ามที่แม่ทอให้ 1 ใบ หอบความฝัน 1,500 กว่ากิโลเมตร จุดประกายด้วยแสงเทียน ความฝันเล็กๆว่าสักวันนึงจะประสบความสำเร็จ 1 ปี กับการกลับบ้าน 1 ครั้ง 1 ครั้งเดินทาง 35 กว่าชั่วโมง ผ่านไป 4 ปี วันนี้ 1 คน ย่าม 1 ใบหอบความสำเร็จกลับบ้าน เด็กดอยคนนึงที่เชื่อว่าความขยัน อดทน พยายาม จะนำไปสู่ความสำเร็จ