แล้วเธอล่ะกลัวไหม ถ้าชีวิตต้อง “ออกเดิน”

[et_pb_section bb_built=”1″ fullwidth=”on” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_oxide_fullwidth_parallax_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1536757509_81765_4.png” _builder_version=”3.0.63″ /][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″ /][/et_pb_section][et_pb_section bb_built=”1″ _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”47.1562px|0px|10px|0px”][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”23.5781px|0px|22px|0px”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″ background_layout=”light” text_orientation=”left” border_style=”solid”]

หนังสือเล่มเล็กสีขาว หน้าปกเขียนด้วยลายมือว่า “ออกเดิน” ของเดือน จงมั่นคง นอนนิ่งอยู่ในลิ้นชักมาเป็นปีๆ วันที่หยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอ่านก็เป็นวันที่กำลัง “ใจหาย” กับข่าว “การจากไป” ของผู้คนมากมาย ทั้งหนุ่มสาว ผู้หลักผู้ใหญ่รุ่นพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย ที่ปลิดต้นไป…ใบแล้ว…ใบเล่า ด้วยเหตุผลประการต่างๆ

จริงอยู่ที่การจากไปล้วนเป็นเรื่องน่าใจหาย แต่ทุกๆ วันในชีวิตของคนเรา เราต่างได้เรียนรู้ว่า “จุดที่สิ้นสุด ก็คือจุดที่เริ่มต้น” ทุกครั้งที่สิ้นสุด เราจะเริ่มต้นก้าวใหม่ในทันที และสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลาโดยที่บางคนอาจไม่ทันได้รู้ตัว
การเกิด และการดับ จึงเป็นสรณะที่ทำให้ชีวิตมีคุณค่า

ลองนึกภาพการเปิดไฟในห้องมืด การจากไปของความมืดก็คือจุดเริ่มต้นของความสว่าง แต่ทันทีที่เราลุกไปปิดไฟ การจากไปของความสว่างก็เป็นจุดเริ่มต้นของความมืดที่เหมาะแก่การพักผ่อน ไม่ว่ามืดหรือสว่างจึงล้วนมีคุณค่าในตัวของมัน

การมีชีวิตมันก็สนุกสนานอย่างนี้

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1536758730_16332_9.jpg” _builder_version=”3.0.63″ /][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”0px|0px|0px|0px”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_code _builder_version=”3.0.63″]ภาพถนนสาทร พ.ศ.2495 โดยจิตต์ จงมั่นคง, หนังสือปู่บอกให้ออกเดิน[/et_pb_code][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section][et_pb_section bb_built=”1″ _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”0px|0px|0px|0px”][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”23.5781px|0px|0px|0px”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″ background_layout=”light” text_orientation=”left” border_style=”solid”]

โจทย์ยากๆ ประเภทที่ว่า จะดำรงชีวิตและรักษาความสงบสุขทางใจอย่างไรในสถานการณ์ที่ไม่มีอะไรเป็นใจให้เรามีความสงบสุขได้สักอย่าง เราจะไม่ทุกข์ตรอมตรมได้ไหมเวลาที่ต้องสูญเสียสิ่งอันเป็นที่รักและผูกพันไป แม้เราไม่อยากสูญเสียไป แม้เราจะโอบกอดสิ่งที่รักไว้สุดพลัง สุดแรงชีวิต แต่ใครเล่าจะหยุดยั้งกลไกของสรรพสิ่งไว้ได้

การเลื่อนชั้น ม. 6 ไปเรียนมหาวิทยาลัย เราจะไม่จากกันด้วยน้ำตาได้ไหม เพราะในรั้วมหาวิทยาลัยก็มีเพื่อนดีๆ มีครูดีๆ มีประสบการณ์ดีๆ รอเราอยู่

การสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐบาลที่มีชื่อเสียงไม่ได้ เราจะไม่เสียใจประหนึ่งอนาคตดับได้ไหม เพราะความสำเร็จในชีวิตไม่ได้อยู่ที่ใบปริญญา หรือโลโก้ของมหาวิทยาลัยสักหน่อย

การสูญเสียคนรัก อาจอกหัก ผิดหวังอย่างรุนแรง เราจะดำรงรักษาใจไว้ ไม่ให้มันสลายประหนึ่งโลกจะแตกดับได้หรือไม่ ก็เมื่อตอนที่เราเกิดมา เราก็ยังมาเพียงแค่ตัวคนเดียว

การขาดทุน ถูกโกง ตกงาน เป็นหนี้ เราจะดำรงรักษาใจไว้ให้มันยังคงสมดุล ไม่ทุกข์ร้อน แต่พลิกกลับให้มันเป็นการตั้งสติ และให้สตินั้นเป็นหลักเพื่อหาหนทางดำรงชีพใหม่ๆ เพื่อฝึกฝน เสริมสร้างทักษะชีวิตในรูปแบบที่ต่างจากที่เคยเป็น

เมื่อทั้งความสุขและความทุกข์ของชีวิต เราทุกคนกำหนดเองได้ อย่างน้อยที่สุด ก็ควรเลือกมองในมุมที่จะดำรงไว้ซึ่ง “คุณค่าในตัวของเรา” อย่าให้มันเหือดหายไปตามสภาวะความสุขทุกข์ภายนอกที่เราควบคุมมันไม่ได้

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section][et_pb_section bb_built=”1″ fullwidth=”on” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_oxide_fullwidth_parallax_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1536760434_50246_3.jpg” _builder_version=”3.0.63″ /][/et_pb_section][et_pb_section bb_built=”1″ _builder_version=”3.0.63″][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”23.5781px|0px|0px|0px”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″ background_layout=”light” text_orientation=”left” border_style=”solid”]

ส่วนหนังสือเล่มเล็กๆ “ปู่บอกให้ออกเดิน” ของ “เดือน จงมั่นคง” ที่เขียนถึงคุณปู่อันเป็นที่รัก “จิตต์ จงมั่นคง” ศิลปินแห่งชาติ สาขาทัศนศิลป์ ศิลปินผู้รักการถ่ายภาพ ช่วงชีวิตหนึ่งได้มีโอกาสทำงานล้างฟิล์มและขยายรูป ถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 9 เป็นระยะเวลา 37 ปี แสดงให้เห็นถึงชีวิตธรรมดาๆ ของช่างภาพคนหนึ่งที่ลุ่มหลงการถ่ายภาพขาวดำ ล้างอัดภาพด้วยตัวเองในห้องมืด บนความเชื่อว่า “ความคิดสร้างสรรค์และการเสริมสร้างอารมณ์ของภาพเกิดขึ้นได้ในห้องมืด” และเพียรรับผิดชอบ “หน้าที่” อย่างดีที่สุด

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”0px|0px|23.5781px|0px”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1536760549_15178_4.png” _builder_version=”3.0.63″ /][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”23.5781px|0px|0px|0px”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″ background_layout=”light” text_orientation=”left” border_style=”solid”]

ด้วยความอดทนอย่างถึงที่สุด ผนวกกับความซื่อสัตย์สุจริต เป็นเหตุผลให้ “คนธรรมดา” ก้าวขึ้นมาเป็น “คนที่ยิ่งใหญ่” ได้ เฉกเช่นปรัชญาการดำเนินชีวิตและความเพียรพยายามในการถ่ายภาพที่ว่า “กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว ชีวิตจึงต้องมีความอดทน”

หนังสือเล่มเล็กๆ ที่เหมือนจะเป็นแค่บันทึกชีวิตช่วงหนึ่งของ “จิตต์ จงมั่นคง” ทว่ากลับกลายเป็น “ภาพสะท้อนปรัชญา” ที่ว่านั้น และมันกลับกระตุ้นให้ผู้อ่านเกิดความหวัง ศรัทธาในการทำงานที่เริ่มจากจุดเล็กๆ ที่เมื่อใครสักคนเพียรสร้างจากจุดที่เล็กๆ มันจะค่อยๆ ขยายรูปร่าง และบังเกิดผลลัพธ์ที่น่ามหัศจรรย์ได้เสมอ

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”0px|0px|23.5781px|0px”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1536761458_30958_2.jpg” _builder_version=”3.0.63″ /][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”0px|0px|0px|0px”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″ background_layout=”light” text_orientation=”left” border_style=”solid”]

ก็ในเมื่อคนทุกคนล้วนมีความทุกข์ ความสุข และความทรงจำ การรับรู้ต่อสิ่งเหล่านั้นที่ไม่เหมือนกัน ความรับผิดชอบต่อหน้าที่ จึงนำมาซึ่งความสุขความสำเร็จที่แตกต่างกัน และนี่เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้ชีวิตคนเราแตกต่างหลากหลาย แต่หนังสือที่ดีๆ สักเล่ม จะพาหัวใจคนอ่านให้กล้าที่จะ “ออกเดิน”
แม้ในปัจจุบัน หนังสือ “ปู่บอกให้ออกเดิน” จะกลายเป็นหนังสือเก่า หายาก ด้วยผู้เขียน “เดือน จงมั่นคง” ตั้งใจรวบรวมหนังสือเล่มนี้ให้เป็นที่ระลึกถึงปู่ที่เธอรักดั่งดวงใจ เท่าที่ทราบมาคือเธอลงทุนพิมพ์เอง แบบที่ไม่ได้หวังความร่ำรวยจากการจำหน่ายหนังสือ เอาไว้อ่านกันเล่นๆ ในหมู่คนอ่านที่รักและศรัทธาในภาพศิลปะและการดำเนินชีวิตที่เรียบง่าย เธอคงไม่รู้ว่า คนที่ได้อ่านอย่างฉัน ได้พลังใจที่มากโขในการใช้ชีวิตต่อเนื่องมาอีกไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปี

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″ custom_padding=”3px|0px|23.5781px|0px”][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1536761533_14631_7.jpg” _builder_version=”3.0.63″ /][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″ background_layout=”light” text_orientation=”left” border_style=”solid”]

เมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้จบ ก็ให้นึกย้อนไปเรื่องของตัวเองเมื่อ 6 ปีที่แล้ว ภาพการจากไปของคุณยายอันเป็นที่รัก ห้วงนาทีที่คุณยายออกเดินทางเพียงไม่กี่ชั่วโมง ร่างกายกลายสภาพจากที่เคยอุ่นก็กลับเยือกเย็น ฉันจูบลาคุณยายเป็นครั้งสุดท้าย ริมฝีปากที่เคยนุ่มนิ่มก็กลับแข็งเหมือนเปลือกไม้ ฉันยืนนิ่งและรู้สึกสงบอยู่ข้างร่างที่ไม่ไหวติงโดยที่ไม่มีน้ำตาแม้สักหยด ทั้งที่หวาดกลัววันนี้มาตลอดชั่วอายุของฉันเอง

นาทีของการลาจากของคุณยาย ฉันเห็นอะไร…การตายจากเป็นแค่การละกายที่แบ่งเขาแบ่งเรา เมื่อไม่มีเขา ไม่มีเรา จึงเหลือไว้แต่รักที่อยู่นิจนิรันดร์

ทุกวันนี้ฉันยังได้โอบกอดคุณยาย เราได้เจอกันเสมอในความคิด และได้เจอกันบ่อยขึ้นกว่าเก่าแทบจะทุกนาที ห้วงเวลาของการแสดงความรักต่อคนที่เรารักจึงกลับกลายเป็นการทำความดี และการรับผิดชอบต่อความฝันของ “เรา”

ถึงเวลาหนึ่ง คนทุกคนต้อง “ออกเดิน” อย่าหวาดกลัวที่จะก้าวเดินไป อย่าพะว้าพะวงกับข้างหลัง ก็เมื่อเวลายังไม่เคยสอนให้เรานิ่งอยู่กับที่ สรรพสิ่งเคลื่อนที่เดินหน้าไปไม่ว่าใครจะต้องการหรือไม่ การจมดิ่งอยู่กับความเจ็บปวดรวดร้าวกับการสูญเสียจึงไม่ยังประโยชน์ต่อใคร ไม่ช่วยให้อะไรเปลี่ยนแปลง เพราะเราทั้งมวลล้วนเป็นสิ่งเดียวกับธรรมชาติ

เกิดมาโดยธรรมชาติ ดำรงภายใต้กฎของธรรมชาติ
การมีชีวิตมันจึงสนุกสนานอย่างนี้

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]