ลุงแอน นักประดิษฐ์เครื่องทำบุญในวัด สร้างความแตกต่างในการรับบริจาค

ลุงแอน กับสิ่งประดิษฐ์ที่ใช้ในการทำบุญ

นอกเหนือจากตู้บริจาคแล้ว หากเราเคยไปทำบุญที่วัดในต่างจังหวัด คงเคยเห็นผี (ปลอม) ลุกจากเก้าอี้ พนมมือไหว้ขอส่วนบุญ มีเสียงพูดเพื่อให้ญาติโยมบริจาคเงิน จากนั้นก็ลงไปนั่งบนเก้าอี้เหมือนเดิม  วัดบางแห่งมีตุ๊กตารูปเณรน้อยบิณฑบาต มีเสียงพูดเชิญชวนให้ร่วมทำทานบริจาคทรัพย์ บางวัดมีบาตรพระนับสิบใบเคลื่อนไปมา หมุนวนรอให้ญาติโยมบริจาคเหรียญ ส่วนบางวัดมีหญิงสาวนุ่งชุดไทย ขยับตัว ยกมือไหว้ เชิญชวนให้ซื้อดอกไม้ ธูป เทียน และไหว้พระ

เครื่องมือที่ใช้ในการดึงดูดพุทธศาสนิกชนเหล่านี้ได้กระจายออกไปยังวัดต่างๆในหลายจังหวัด โดยไม่มีใครทราบว่า สิ่งเหล่านี้ใครเป็นคนคิด ใครผลิตจำหน่าย ทำไมสิ่งเหล่านี้จึงได้รับความนิยมในวัด ตู้รับบริจาคแบบธรรมดาไม่ดึงดูดใจหรืออย่างไร เหตุใดต้องใช้กลไกมาช่วยให้การทำบุญดูสนุกสนานขึ้น หรือว่าตู้รับบริจาคแบบเดิมอาจไม่ตื่นเต้น

ผียกมือไหว้ ขยับไปมา มีเสียงพูดให้ร่วมบริจาค

แอน รอดชีวี หรือลุงแอน  เป็นชายวัย 67 ปี  มองผิวเผินไม่ต่างจากช่างทั่วไป หากไม่เข้าไปภายในบ้าน คงไม่มีคนรู้ว่าเขาเป็นใคร สร้างสรรค์อะไร พอได้สัมผัสตัวจริงจึงรู้ว่าเขาคือนักประดิษฐ์ ผู้ทำให้การทำทานมีสีสันขึ้น แตกต่างจากตู้รับบริจาคแบบเดิมๆ  ในแต่ละวันแกจีงขลุกอยู่กับการสร้างกลไกให้โครงเหล็กเคลื่อนไหวได้  ภายในบ้านจึงเต็มไปด้วยเศษเหล็ก ที่รอการปลุกเสกให้มีชีวิต ขยับเขยื้อนได้ รอส่งไปยังวัดต่างๆในต่างจังหวัด เพื่อดึงดูดญาติโยมให้อยากมาทำทาน

แม้จะเรียนจบแค่ ป.4 แต่ลุงแอนนั้นดิ้นรนต่อสู้ชีวิต ด้วยการออกร้านยิงปืนในงานวัดมาตั้งแต่วัยรุ่น เริ่มประดิษฐ์ตู้ตุ๊กตาในร้านยิงปืน (จุกน้ำปลา) ทำให้ตัวตุ๊กตาในตู้ขยับเต้นไปกับเสียงเพลง  จากนั้นขยับไปสร้างเครื่องเล่น ที่เพิ่มความยากขึ้น ชิ้นใหญ่ขึ้น สร้างสรรค์เครื่องเล่น อุปกรณ์ต่างๆ กระทั่งคิดหาทางสร้างรายได้ให้กับวัด จึงทดลองประดิษฐ์ตัวหุ่นขยับได้ขึ้น  เมื่อทำเสร็จจึงนำไปตั้งในงานวัด จากนั้นสิ่งประดิษฐ์ของเขากลับดึงดูดผู้คนให้มาทำบุญมากขึ้น ยอดบริจาคเพิ่มขึ้น เร้าความสนใจของพุทธศาสนิกชน และเด็กๆให้หันมาทำทาน

เคยประดิษฐ์ไฟดิสโก้ ใช้ในงานวัดสมัยก่อน

“ทำมาได้ ราว 10 ปีแล้ว เราเป็นคนคิด อยากให้วัดมีรายได้  ก็คิดขึ้นมา  ทำไอ้โน่นไอ้นี่มาให้วัดยืม  ต่อมาทางวัดเห็นมีประโยชน์มาก  ก็มาขอซื้อไป วัดอยู่ใกล้บ้านไม่มี ส่วนมากจะเป็นวัดในต่างจังหวัด”  ลุงแอน กล่าว

สิ่งประดิษฐ์จากฝีมือของชายสูงวัย จึงได้รับความนิยมจากวัดต่างๆ ที่ต้องการให้ญาติโยมร่วมทำทาน  สำหรับลูกค้าของลุงแอน  ส่วนใหญ่จะเป็นวัดในต่างจังหวัด  เพราะต้องใช้พื้นที่ตั้ง ทำให้วัดที่คิดจะซื้อต้องมีพื้นที่ เพื่อหาจุดวางให้ดึงดูดตา  วัดในต่างจังหวัดจึงมาสั่งซื้อ  ส่วนวัดในกรุงเทพฯกลับไม่ค่อยได้รับความนิยม

ประดิษฐ์ตู้ตุ๊กตา ร้านยิงเป้าจุกน้ำปลาในงานวัด

รูปแบบสินค้ามีหลายอย่าง ราคาเริ่มต้นที่  7000 กว่าบาท  ไปจนถึงหมื่นกว่าบาท โดยมากทางวัดจะมาสั่งซื้อ นานๆ ครั้งจะมีญาติโยมมาซื้อไปถวายวัด ทำให้วัดมีเงินบริจาคเพิ่มขึ้น

“หุ่นผีของเราตัวนึงราคา 7500 บาท ไปนั่งไหว้ มีเสียง มีอะไรเสร็จเลย ขอเชิญทำบุญ สะเดาะเคราะห์ ต่อชะตา ซื้อโลงศพให้กับผู้ยากไร้ อะไรแบบนี้   ส่วนหุ่นผู้หญิงใส่ชุดไทย นั่งก้ม ยกมือไหว้ เหมือนคนจริงๆ เลย ผมก็ทำมาแล้ว 700 กว่าตัว” ลุงแอนกล่าวอย่างภูมิใจ แม้จะเรียนจบเพียง ป.4

เครื่องมือที่เรียกร้องความสนใจนี้  แพร่ขยายไปตามวัดอย่างเงียบๆ ช่วยให้ทางวัดได้รับเงินบริจาคเพิ่มขึ้น บางวัดซื้อไปแค่ตัวเดียว เพียงแค่เจ็ดเดือนเท่านั้น สามารถมีเงินนับล้าน เพื่อซื้อรถตู้ไว้ใช้ในกิกรรมของสงฆ์  ตู้บริจาคแบบเดิมๆ ที่เราคุ้นชินตา อาจไม่ดึงดูดใจ เท่ากับหุ่นที่ยับเขยื้อนได้ ยิ่งโลกเจริญรุดหน้าไปไกลเพียงใด  รูปแบบการทำบุญจึงปรับเปลี่ยนไปตามยุคสมัยของความเจริญ

หุ่นตุ๊กตาผี

ตรวจสอบการใช้งาน ก่อนนำส่งลูกค้า