‘Alice in Borderland’ หรือ ‘อลิซในดินแดนมรณะ’

ออริจินัลซีรีส์จาก Netflix ที่ติดอันดับท็อปในไทยตอนนี้ ดัดแปลงมาจากมังงะชื่อเดียวกัน เป็นเรื่องราวของ ‘อะริสุ’ ชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ แบบไร้เป้าหมาย เขาและเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเรียนคือ ‘คารุเบะ’ และ ‘โจตะ’ วิ่งหนีตำรวจเข้าไปในห้องน้ำที่สถานีชิบูย่า แต่เมื่อพวกเขากลับออกมาอีกครั้งผู้คนรอบข้างก็หายไปหมดและพวกเขาก็ได้ข้ามเข้ามาเป็นผู้เล่น ในเกมการแข่งขันที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน

สิ่งที่เราประทับใจตั้งแต่ฉากแรก ๆ ที่เราเริ่มดูคือโทนของเรื่องที่ดูต่างกับซีรีส์ไลฟ์แอคชั่นของญี่ปุ่นเรื่องอื่น ๆ ที่เคยดูมามีความสมจริงและเป็นสากลมากขึ้น ด้วยการแสดงที่น้อยแต่มาก โดยเฉพาะพระเอกนางเอกของเรื่องอย่าง อะริสุ ที่รับบทโดย ‘เคนโตะ ยามาซากิ’ ก็เล่นดีสมฉายาเจ้าชายแห่งวงการไลฟ์แอคชั่น และ อุซางิ รับบทโดย ‘ทาโอะ ทสึจิยะ’ ที่เล่นได้พอดี ๆ มีความนางเอกแต่ก็กระฉับกระเฉงสมตัวละคร อีกสองคนที่เราอยากชื่นชมเป็นพิเศษคือ ‘คิเอตะ มาชิดะ’ ในบท คารุเบะ และ ‘อายะ อาซาฮินะ’ ในบบท คูอินะ ที่สร้างความสมดุลระหว่างตัวละครทีมีสีสันค่อนข้างฉูดฉาดและการแสดงที่มีมิติได้เป็นอย่างดี ส่งให้ตัวละครดูมีน้ำหนักน่าเชื่อถือ แต่ข้อดีตรงนี้ค่อย ๆ เลือนหายไปหลังจากตอนที่ 4 เมื่อตัวละครเข้าไปสู่ ‘เดอะ บีช’ พร้อมกับการเปิดตัว ตัวละครที่การ์ตู๊น การ์ตูน เหมือนเดินออกจากมังงะมาทั้งแผง และเริ่มทำให้เรื่องมีกลิ่นของการเป็นซีรีส์ไลฟ์แอคชั่นแบบดั้งเดิม แม้นักแสดงทุกคนจะเล่นได้ดีมีมาตราฐานและซีรีส์ก็ยังคงดูสนุกแต่เราก็อดเสียดายนิดๆ กับความแปลกใหม่ที่เจือจางไปไม่ได้

ทั้งนี้ทั้งนั้นจุดดีอื่น ๆ ก็ยังมีให้ชื่นชมอยู่ตลอดเรื่อง อย่างดนตรีประกอบโดย ยูคะตะ ยามาดะ ที่ช่วยเสริมให้อารมณ์ทุกอย่างดูเข้มข้นขึ้นไปอีก การดีไซน์ฉากที่สวยและน่าสนใจ ประกอบกับงานโปรดักชั่นที่ทำออกมาได้ยอดเยี่ยมทั้งมุมกล้อง การจัดแสง และคอมพิวเตอร์กราฟฟิคก็ออกมาสวยสมจริง แน่นอนว่าฉากที่เราชอบที่สุดคือฉากในตอนที่ 1 ที่แยกชิบุย่าอันว่างเปล่าที่เขียนขึ้นมาใหม่เกือบทั้งหมดนี่ทำให้เราอยากรัวมือให้กับฝีมือ

บทและเรื่องน่าสนใจ และมีความเก๋ตรงที่บิดเอาคาแรกเตอร์จาก Alice in Wonderland มาเปลี่ยนให้มีเอกลักษณ์ใหม่ได้อย่างดีและยังเข้ากับเรื่อง อย่าง The Mad Hatter ก็กลายเป็น ‘คนขายหมวก’ แต่ก็ยังมีช่องโหว่อยู่บ้าง อย่างเงื่อนไขของการเล่นเกมในเรื่อง ที่จะเปลี่ยนไปตามแต่ไพ่ที่เกมมาสเตอร์แจก สลับกันมาทดสอบเรื่องร่างกาย สมอง จิตใจ และความสามัคคีของผู้เล่น กลายเป็นสิ่งที่เป็นทั้งจุดอ่อนและจุดแข็งของเรื่อง เพราะการสลับเกมกันไป มีทั้งเกมที่เน้นวิ่งให้ทัน เกมบีบสมอง ไปจนดราม่าบีบหัวใจที่ทำให้คาดเดาเรื่องได้ยากขึ้นและเพื่มความหลากหลาย แต่การเปลี่ยนแนวไปเรื่อย ๆ ก็ทำให้ในหลายครั้งเราไม่ได้เห็นจุดเด่นของตัวละครอย่างเต็มที่เท่าใดนัก เช่นอะริสุที่เด่นเรื่องการใช้ความคิดมาก ๆ เมื่อเจอกับเกม ‘โพดำ’ ที่เน้นเรื่องการใช้กำลังกายก็จะไม่ค่อยเฉิดฉาย ดังนั้นหากใครที่อยากเห็นการไขปัญหาแบบเทพ ๆ ของ อะริสุอาจจะไม่ได้เห็นเท่าที่คาดหวังไว้ เป็นต้น เช่นเดียวกับตัวละครอื่น ๆ ที่ก็มีจุดเด่นต่าง ๆ กันไป

สิ่งที่ยังคงทำให้เรื่องราวน่าติดตามคือการเป็นซีรีส์ที่จำลองโลกของความเป็นจริงมาให้เราเห็นในรูปแบบของเกมโรยด้วยความเอ็กซ์ตรีมของสถานการณ์ ตามฉบับของซีรีส์แนวเซอร์ไววัลที่ทำให้เราได้เห็นธาตุแท้ของคน ซึ่งหลายฉากรุนแรงแต่เรื่องก็ทำออกมาได้ดี ไม่ได้ขยี้หรือน่ากลัวจนเกินไปจนทำให้เราไปโฟกัสกับความแหวะจนมองข้ามข้อความที่ซ่อนอยู่เหมือนหลายเรื่อง Alice in Borderland สะท้อนให้เราได้เห็นว่าสิ่งที่ตัวละครเผชิญในแต่ละเกม อาจจะไม่ต่างกับสิ่งที่เราต้องเผชิญอยู่ทุกวันในสถานที่ทำงาน ที่โรงเรียน หรือในสังคมของเราเลยก็ได้ แค่ถูกนำออกมาตีแผ่ด้วยภาพที่ต่างกัน

• อย่างด่านแรกที่เหล่าตัวเอกต้องเผชิญ ก็เป็นสัญญลักษณ์ของทางเลือกในชีวิต ที่ดูเผิน ๆ อาจจะเหมือนการวัดดวง แต่มันอาจจะมีตรรกะ มีคำตอบบางอย่างซ่อนอยู่ หลายครั้งดวงอาจจะพาเรารอดแต่ถ้าอยากให้รอดไปตลอดรอดฝั่ง ก็ต้องใช้เหตุผล สติ และความคิด
• เกมซ่อนหาชี้ว่าบางครั้งชีวิตก็บีบให้เราต้องกลายเป็นหมาป่าที่ต้องฆ่าลูกแกะเพื่อความอยู่รอด แต่ไม่ใช่ว่าผู้ล่าจะไม่เจ็บปวดเช่นกัน
• เกมดิสแทนซ์ที่ทำให้เราเห็นว่าบ้างครั้งเราก็ต้องย้อนกลับมาที่จุดเริ่มต้นเพื่อจะถึงเป้าหมายที่เราต้องการ
• เกมล่าแม่มดที่ทำให้เห็นว่าหลายครั้งเราก็ทำทุกอย่างเพื่อจะเอาตัวรอด ทำทุกวิถีทางเพื่อความปลอดภัยของตน หรือชดเชยอะไรบางอย่างในใจ โดยที่ไม่ได้สนว่าใครจะต้องสูญเสียอะไรไปเท่าไหร่ เมื่อเลือดเข้าตาทุกคนก็พร้อมจะเข้าห้ำหั่นและชี้นิ้วโทษกันทั้งสิ้น แต่

นอกจากนี้ยังมีคนกฏที่ทุกคนต้องเล่นเกมต่อไปเรื่อย ๆ เพื่อต่อวีซ่าที่จะทำให้มีชีวิตอยู่รอด ก็เป็นภาพเหมืนของชีวิตของเราที่แม้ในหลายครั้งเราจะไม่อยากเล่นเกม หักหลัง ฆ่า หรือเหยียบหัวใครเพื่อขึ้นไปอยู่ในจุดที่สูงกว่า แต่ระบบก็จะบีบให้เราต้องเดินหน้า ไหลไปตามระบบที่ถูกวางไว้และต่อสู้ต่อไป ตอกย้ำสิ่งที่อะริสุกล่าวไว้

‘พวกเรายังมีชีวิตอยู่นะ ยังต้องเผชิญหน้ากับความสิ้นหวัง และก็สู้ไปจนถึงวาระสุดท้าย’

เหนืออื่นใดคือการที่ทุกฉากอยู่ในสถานที่ที่มีอยู่จริง เป็นการเน้นย้ำถึงการซ้อนทับระหว่างสิ่งที่เกิดขึ้นในเกมกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง สมกับที่บอกไว้ว่า ‘ดินแดนนี้น่ะ คือตัวตนที่แท้จริงของโลกใบนี้’ แบบไม่มีภาพลวงตาของอารยะธรรม มารยาท กฏกติกาต่าง ๆ มาเคลือบเอาไว้

‘ข่มขืน ทำร้าย ต้มตุ๋น วางเพลิง แล้วก็ฆาตกรรม รู้ไหมทำไมเรื่องพวกนี้ถึงมีโทษตามกฏหมาย… เพราะมันคือสันดานของคนไง ถ้าปล่อยเอาไว้มนุษย์ก็จะปล้น ฆ่า และข่มขืน นั่นแหละที่เรียกว่าสันดานคน แต่ที่นี่ไม่มีสิ่งที่เรียกว่ากฏหมาย จะมาห้ามกันมันก็เสียดายของตายชัก เพราะไอ้สันดานคนนี่แหละคือพลังของมนุษย์ไงเล่า’-นิรากิ

Alice in Borderland ทำให้เราเห็นว่าแรงขับที่เกิดจากการต้องเอาชีวิตรอดพาเราไปได้ไกลแค่ไหน แม้แต่ตัวละครอย่างอะริสุที่ไร้ซึ่งเป้าหมายในชีวิต อยากตายไปด้วยซ้ำยังต้องลุกขึ้นมา เพราะแม้ใจจะคิดอยากตายแต่ร่างการกลับยังหิว ยังกระหายที่จะมีชีวิต และทุกครั้งที่เขาลุกขึ้นสู้ พัฒนาการของอะริสุก็สะท้อนให้เห็นความจริงอันโหดร้ายที่ว่าในบางครั้ง ‘โศกนาฏกรรมคือสิ่งจำเป็น’ ที่จะทำให้เราเรียนรู้ที่จะสู้ในโลกโหดร้ายที่เราไม่อาจหนี และยังคงต้องมาดูกันว่าในซีซั่นสองเรื่องราวจะพาเราไปผจญภัยอะไรต่อในโลกที่ ‘ไม่มีที่ไหนที่มันปลอดภัยกับชีวิต’ แห่งนี้