บัวขาว ถูกโยง ‘กุน ขแมร์’ เจ้าตัวยืนยันเป็นคนไทย ไม่กัมพูชา

ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบง่ายๆ สำหรับดราม่า ‘มวยไทย’ และ ‘กุน ขแมร์’ ของกัมพูชาที่ออกมายืนยันว่า การชกมวยเป็นศิลปะการป้องกันตัวของชาติกัมพูชา ที่เรียกว่า ‘กุน ขแมร์’ และในมหกรรมกีฬาซีเกมส์ ครั้งที่ 32 กัมพูชาในฐานะเจ้าภาพจะไม่มีการแข่งขันกีฬาในชื่อมวยไทย แต่จะเปลี่ยนเป็น กุน ขแมร์ แทน ทำให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ในวงกว้าง และมีการขุดข้อมูลต่างๆ ออกมาถกเถียงกันในโลกออนไลน์ กล่าวอ้างว่า ศิลปะการป้องกันตัวนี้เป็นของประเทศตนเอง มีการโยงอ้างถึงบัวขาวว่ามีเชื้อสายมาจากเขมร

ล่าสุด บัวขาว บัญชาเมฆ ออกมายืนยันว่า บัวขาว คือคนไทย เชื้อสายกูย ไม่ใช่กัมพูชาตามที่เข้าใจ พร้อมโพสต์เล่าเรื่องประวัติศาสตร์ชาติพันธุ์และมวยไทย ระบุข้อความว่า คืนนี้ว่าด้วยเรื่องวิชาประวัติศาสตร์

ตามที่เข้าใจ ชาวส่วย (Suai) บางทีก็เรียก กูย (Kuy, Kui), โกย/กวย(Kuoy) นิยมเลี้ยงช้างซึ่งสืบทอดจากบรรพบุรุษ ชาวกูยจะออกไปจับช้างป่าด้วยการคล้องช้าง ด้วยเชือกปะกำ ซึ่งทำจากหนังควาย ถือเป็นของศักดิ์สิทธิ์ เป็นที่สิงสถิตของดวงวิญญาณ เมื่อได้ช้างมาก็จะฝึกเอาไว้ใช้งาน พงศาวดารเมืองละแวกก็มีบันทึกไว้ว่าในพุทธศตวรรษที่ 20 กษัตริย์ขอมแห่งเมืองพระนคร ได้ขอให้แจ้งกุยแห่ง ตะบองคะมุน (ชุมชนกุยทางด้านใต้ของนครจำปาสัก) ส่งกำลังไปช่วยปราบกบฏที่เมืองพระนคร ชาวกุยได้ร่วมขับไล่ ศัตรูจนบ้านเมืองขอมเข้าสู่ภาวะปกติสุข

หลักฐานนี้แสดงว่า ขณะที่ชนชาติไทยหรือสยามกำลังทำสงครามขับเคี่ยวกับขอม เพื่อสถาปนานครรัฐสุโขทัยขึ้นมานั้น ชาวกุยได้เข้ามาตั้งถิ่นฐาน ณ บริเวณลุ่มน้ำโขงตอนล่างอย่างเป็นปึกแผ่นแล้ว การตั้งหลักแหล่งโดยส่วนมากจะพบ ตามลุ่มแม่น้ำโขงทุกๆ สายน้ำที่แตกสายออกไป เช่น อุบล ท่าตูม โพธิ์ศรีสุวรรณ เมืองจันทร์ ห้วยทับทัน สำโรงทาบ และตามสายน้ำไปเรื่อย จนถึง จังหวัดนครราชสีมา ตามเส้นของสายน้ำ เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่ลุ่มแม่น้ำโขงบริเวณแนวเขาพนมดงรัก

ปลายพุทธศตวรรษที่ 19 ชาวกุยในแคว้นอัสสัมถูกรุกรานโดยชนเผ่าอนารยะ จนบางส่วนต้องละทิ้งถิ่นฐานอพยพข้ามลงมาตามลำน้ำโขง เคยเป็นอาณาจักรหนึ่ง ถิ่นฐานเดิมอยู่ทางตอนเหนือของเมืองกำปงธม ประเทศกัมพูชา

พุทธศตวรรษที่ 20 ส่งทูตมาค้าขายกับอยุธยา เคยช่วยกษัตริย์เขมรปราบกบฏ ต่อมาเขมรได้ใช้อำนาจทางการทหารปราบชาวกูยและผนวกรวมเป็นส่วนหนึ่งกับเขมร ด้วยความชอบความอิสระและชอบการผจญภัย ได้อพยพขึ้นเหนือ เข้าสู่เมืองอัตตะบือแสนแป แคว้นจำปาศักดิ์ และสารวัน ทางตอนใต้ของลาว แต่ก็ถูกเจ้าเมืองศรีสัตนาคนหุต (เมืองเวียงจันทน์) ปราบปรามและขับไล่ จึงพากันอพยพตามแม่น้ำโขงมาตั้งรกรากอยู่แถบอีสาน ทางด้านแก่งสะพือ อำเภอโขงเจียม ได้แยกย้ายตั้งรกรากปลูกบ้านเรือนอยู่แถบนี้

จากหลักฐานกฎหมายอยุธยาฉบับ พ.ศ. 1974 กล่าวถึงกษัตริย์ของเขมรที่นครธมว่า ทรงขอให้เจ้ากวยแห่งตะบองขะมุม ที่มีเมืองสำคัญอยู่ตอนใต้ของเมืองนครจำปาศักดิ์ ส่งทหารไปช่วยพระองค์ปราบขบถ สำเร็จแล้วประมุขของทั้งสองฝ่ายได้อยู่ร่วมกันอย่างสันติ และออกกฎหมายให้คนสยามห้ามยกลูกสาวให้ชาวฝรั่ง อังกฤษ วิลันดา กับปิตัน กุลา มลายู แขก กวย และแกว ซึ่งเป็นคนต่างชาติต่างศาสนา

พ.ศ. 2200 เป็นต้นมา จนถึงปลายอยุธยาตอนปลาย ปรากฏว่ามีชุมชนกวยเกิดขึ้นอยู่ทั่วไป ตั้งแต่จังหวัดอุบลราชธานีจนถึงจังหวัดบุรีรัมย์ แต่ที่มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นหลักฐานทางประวัติศาสตร์ คือชนชาวกูยที่บ้านเมืองที บ้านโคกยาง (สังขะ) บ้านกุดหวาย (รัตนะบุรี) และบ้านโคกลำดวน (เมืองขุขันธ์) จังหวัดศรีสะเกษ

(ที่มา: เอกสารของโครงการแผนที่วัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ชายแดนไทย–กัมพูชา โครงการความร่วมมือระหว่างสถาบันวิจัยภาษาและพัฒนาเพื่อพัฒนาชนบท มหาวิทยาลัยมหิดล)

https://www.facebook.com/BanchamekGym/posts/pfbid0iaSzP1cT37V2hwkmjTJPk8AR2xmEuzaM8jWLTx6CRyFqbA4FspgfeympYq1Fwq5jl