Bennetty วงดนตรีสูงวัย ที่ไม่ยอมให้ความแก่มาหยุดความฝัน

“ถ้าคิดว่าเราแก่ แค่เราคิดเราก็แก่แล้วค่ะ พอแก่แล้วร่างกายเราจะแก่ตามทันที แต่ถ้าเราคิดว่าเราไม่แก่ ใจบอกไม่แก่ ร่างกายก็จะไม่เคยแก่ อย่าให้ความแก่หรือคนอื่นที่คิดว่าเราแก่มาขวางสิ่งที่เราไม่ใช่และไม่ได้เป็นค่ะ”

วิสาขา บรรหารศุภวาท วัย 66 ปี อดีตพนักงานต้อนรับภาคพื้นดิน บริษัทการบินไทย ได้บอกเล่าถึงเรื่องอายุที่มากขึ้นแต่ไม่สามารถหยุดความชอบของเขาได้

วิสาขารักการเต้นเป็นชีวิตจิตใจ และใช้เวลาว่างในการฝึกเรียนเต้น จนสามารถเต้นได้เกือบทุกแนวไม่ว่าจะเป็น รำไทย เต้นแจ๊ส บัลเล่ต์ โพลแดนซ์ ซุมบ้า ระบำหน้าท้อง และล่าสุดได้ก้าวเข้ามาเป็นสมาชิกวง Bennetty3 ซึ่งเป็นโปรเจคร่วมมือกันระหว่าง สสส. และบริษัทชูใจ กะ กัลยาณมิตร จำกัด เพื่อส่งเสริมผู้สูงวัยให้มีโอกาสใช้ความสามารถและทำตามความฝันในวัยเกษียณ

“ตอนที่เข้ามาร่วมกับ Bennetty นะคะ สนุกตรงที่ว่าเพื่อนใหม่กลุ่มใหม่ ทุกคนมีความชอบในสิ่งเดียวกัน คือชอบเต้นรำ ชอบเสียงเพลง ชอบทำอะไรอย่างที่ใจเราอยากจะไป ทุกคนมีความฝันเป็นความฝันร่วมกัน เพราะฉะนั้นเป็นอะไรที่สนุกมาก ชั่วโมงที่เราซ้อมกันทั้งหมด 186 ชั่วโมงค่ะ เจ็บเข่าประปราย หรือจะมีเพื่อนบางคนที่ไม่ได้ทานข้าวมาก่อน มีพี่ที่เขาเป็นลมไปเลย เขาบอกว่าตื่นเต้นแล้วก็ไม่ได้ทานข้าวมา ความรับผิดชอบพี่สูงมาก พอพี่ตื่นขึ้นมาพูดคำเดียวบอก เราไปถึงไหนแล้วพี่จะเต้น เราบอกไม่ต้องเต้น พี่นอนพัก เรามาด้วยกันเป็นทีมเดียวกัน เราต้องดูแลกันและกัน ใครไม่สบายเราจะดูแล ถ้าช้าก็ช้าด้วยกัน เร็วก็เร็วด้วยกันค่ะ”

ด้าน ไพศาล มงคลเสาร์สุข มือเบส วง Bennetty 3 วัย 60 ปี เล่าว่า ตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัยก็เป็นนักดนตรีมืออาชีพ  แต่เล่นไปสักพักก็ไปเรียนต่อปริญญาโทแล้วก็กลับมาทำงานธนาคาร แต่ก็ยังรับงานเล่นดนตรีควบคู่กับมาตลอด เพราะรักในการเล่นดนตรี

ไพศาล : Bennetty ถือว่าเป็นนักดนตรีอาชีพเกือบทุกคน คือมีความชำนาญ มีความสามารถสูงครับ ซ้อมกันแค่ 3 ครั้งเองครับ เพราะอย่างที่บอกไงครับ แต่ละคนมีความชำนาญมีทักษะอยู่แล้วก็จะเข้าขากัน

วิสาขา : ตอนที่เข้ามาร่วมกับ Bennetty นะคะ สนุกตรงที่ว่าเพื่อนใหม่กลุ่มใหม่ ทุกคนมีความชอบในสิ่งเดียวกัน คือชอบเต้นรำ ชอบเสียงเพลง ชอบทำอะไรอย่างที่ใจเราอยากจะไป ทุกคนมีความฝันเป็นความฝันร่วมกัน เพราะฉะนั้นเป็นอะไรที่สนุกค่ะ ชั่วโมงที่เราซ้อมกันทั้งหมด 186 ชั่วโมงค่ะ เจ็บเข่าประปราย หรือจะมีเพื่อนบางคนที่ไม่ได้ทานข้าวมาก่อน มีพี่ที่เขาเป็นลมไปเลย เขาบอกว่าตื่นเต้นแล้วก็ไม่ได้ทานข้าวมา ความรับผิดชอบพี่สูงมาก พอพี่ตื่นขึ้นมาพูดคำเดียวบอก เราไปถึงไหนแล้วพี่จะเต้น เราบอกไม่ต้องเต้น พี่นอนพัก เรามาด้วยกันเป็นทีมเดียวกัน เราต้องดูแลกันและกัน ใครไม่สบายเราจะดูแล ถ้าช้าก็ช้าด้วยกัน เร็วก็เร็วด้วยกันค่ะ

ไพศาล : เวลาเป็นตัวกำหนดอายุ แต่ว่าความแก่มันอยู่ที่ตัวเรา ถ้าเราบอกไม่แก่มันก็ไม่แก่หรอกครับ  อะไรก็แล้วแต่เราเป็นคนกำหนดก่อน จะทำได้ไม่ได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง จะแก่หรือไม่แก่เราเป็นคนกำหนด ความชรามันก็คือความเจ็บป่วยหรืออะไรหลายอย่างที่เข้ามา มันคือปัจจัยบางอย่าง แต่ถ้าเราสู้ไป อะไรบางอย่างมันก็ค่อยๆ ปลดออกไป

วิสาขา : อย่ากลัวค่ะ อย่าให้ความกลัวของคนอื่นมาทำลายความสุขของเราหรือสิ่งที่เราควรจะเป็น หรือสิ่งที่เราควรจะมี หรือสิ่งที่เราควรจะได้ ถ้าบอกตัวเองว่าทำไม่ได้ เราก็ทำไม่ได้ อาวิไม่เคยบอกตัวเองว่าทำไม่ได้ อาวิบอกตัวเองเสมอว่าเราทำได้ สิ่งนั้นอาจจะยาก ถ้าวันนี้ทำไม่ได้วันนี้ต้องทำได้ กว่าจะขึ้นมาเป็นนักเต้น กว่าจะชอบเต้นอย่างนี้ อาวิหกล้มมาเยอะเป็นแผลขาแพลง หมอบอกหยุดเต้น เพราะมันจะทำร้ายสุขภาพ ไม่ค่ะ ไม่เคยหยุด แต่ว่าเรารู้จักที่จะดูแลรักษาสุขภาพ ทำในสิ่งที่เราทำได้ อยู่ในขอบเขตที่เราทำได้และร่างกายให้เราทำได้

วิสาขา : เราเลือกได้ทุกอย่างอยู่ที่ใจ ทุกอย่างอยู่ที่เราคิดว่าราอยากจะแก่อย่างมีความสุข ก็มีความสุขเลยค่ะ อยากทำอะไรทำ อยากกินอะไรกิน ความสุขของเราอยู่ตรงนั้นมันหาได้ง่ายๆ แล้วเราจะส่งความสุขนี้ไปให้กับคนรอบข้างเขารู้สึกได้ด้วยค่ะ

ไพศาล : ตัวผู้สูงอายุเองเขายังสามารถทำงานอย่างอื่น ไม่ใช่ว่าจะต้องเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวหรือว่าดูแลหลาน ยังทำอย่างอื่นได้อีกเยอะครับ สนับสนุนผู้สูงวัยให้มาทำในสิ่งที่เขาอยากทำ มาเติมเต็มตรงนี้ให้มีความรู้สึกว่าเขาจะสามารถเดินไปได้อีกไม่ใช่ว่าหยุดอยู่แค่นี้