เมื่อ “ความเป็นมืออาชีพ” อาจไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดในการทำงานยุคโควิด-19

ในยุคที่เราจำเป็นต้องทำงานจากบ้าน ท่ามกลางวิกฤตโควิด-19 ระบาด ที่ส่งผลให้หลายคนต้องเผชิญกับความเครียด ความกังวล จนอาจส่งผลกับประสิทธิภาพของงานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

คิท ครุกแมน ผู้อำนวยการฝ่ายการออกแบบองค์กรและวัฒนธรรมองค์กรจาก Co:Collective องค์กรด้านการเปลี่ยนแปลงเชิงสร้างสรรค์และเชิงกลยุทธ์ ได้แสดงความเห็นที่น่าสนใจ ว่า การทำงานอย่างเป็นมืออาชีพในยุคนี้อาจไม่ใช่สิ่งที่มีความสำคัญมากที่สุด แต่คือประสบการณ์ทางอารมณ์ของความเป็นมนุษย์ในสถานที่ทำงาน ที่จะทำให้ทุกคนในองค์กรรอดพ้นจากวิกฤตนี้ไปพร้อมกัน

ในช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ความจริงบางอย่างของเราได้เผยโฉมออกมาให้เห็น ทั้งความวิตกกังวล ความกลัว ความไม่แน่นอน ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ภายใต้พื้นผิวของอารมณ์ของเราแต่ละคน ได้ถูกนำออกมาตีความให้เห็นอย่างชัดเจน

ตอนนี้ องค์กรต่างๆ กำลังเผชิญกับแรงโน้มถ่วงของความวิตกกังวลร่วมกัน นายจ้างส่วนใหญ่เห็นว่าพนักงานมีความไม่สบายใจและวิตกกังวล ซึ่งนี่ถือเป็นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาในช่วงวิกฤตโควิด-19

อย่างน้อยที่สุด ในสถานที่ทำงานเราควรอนุญาตให้ตนเองได้รับความพึงพอใจ แม้มันจะเล็กน้อยก็ตาม นั่นเพราะการจัดการประสบการณ์ของความเป็นมนุษย์ในสถานที่ทำงานยังคงเป็นเพียงแนวคิดที่เพิ่งเกิดขึ้นใหม่

จนเมื่อไม่นานมานี้ ได้เกิดคำแนะนำในการจัดการอารมณ์ในสถานที่ทำงานที่ว่า “อย่าสนใจมัน” เรายอมรับคำว่า “ความเป็นมืออาชีพ”  ว่าเป็นคำย่อของคุณสมบัติในแง่บวก เช่น ความรับผิดชอบ ความยึดมั่นในความซื่อสัตย์สุจริต และความไว้ใจได้ และนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์ ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะเครื่องมือของความสอดคล้องกัน เช่นการแต่งกายอย่างเหมาะสม หรือในฐานะกลไกในการกลั่นกรองสถานะทางสังคม เช่น ความเหมาะสมในด้านการวางตัวและเข้ากับวัฒนธรรมองค์กร แต่ท้ายที่สุดแล้ว เราก็ยินยอมให้ความเป็นมืออาชีพอยู่เหนือกว่าประสบการณ์ทางอารมณ์ของความเป็นมนุษย์ในสถานที่ทำงาน

แต่กลับกลายเป็นว่า การเสแสร้งว่าเราไม่ใช่มนุษย์ปุถุชนธรรมดา อาจไม่เหมาะสมกับช่วงเวลาที่เราจะเป็นต้องเผชิญหน้ากับทุกๆ ความเปราะบางของมนุษย์ และเราจะต้องใช้เวลาอย่างเหมาะสมในการทำความรู้จักกับความกลัวและความรู้สึกต่างๆ หรือการต้องใช้เวลาไปอย่างสิ้นเปลืองกับการจัดการพฤติกรรมที่ไร้ประโยชน์และไร้ประสิทธิผล

ภาพลวงตาใดๆ ก็ตาม ที่เราเคยใช้ในการบอกเล่าถึงความสมดุลของการใช้ชีวิต ด้วยการบอกกับทั้งงงานและครอบครัวของเราว่า มันคือสิ่งที่เราให้ความสำคัญมากที่สุด และแสดงเหมือนว่าทั้งสองอย่างคือพลังในชีวิตของเรา ได้จบลงแล้วในทันทีทันใด สิ่งต่างๆ ที่เราเคยได้รับจากชีวิตของเรา หรือจากงานของเราและอื่นๆ ได้เผยให้เห็นความจริงที่ซ่อนอยู่

แสงแห่งความหวังที่เราต่างยึดมั่นในเวลาของความพยายาม คือการเสแสร้งว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดี วิกฤตที่เกิดทั่วโลกครั้งนี้ได้ปลดปล่อยเราจากสิ่งที่ตกค้างหลังยุคอุตสาหกรรม ที่มองว่ามนุษย์คือทรัพยากร คือชิ้นส่วนหนึ่งของเครื่องจักรองค์กร ที่ไม่มีครอบครัวหรือความรู้สึก

อัตราการเผาผลาญทางอารมณ์

คุกแมนกล่าวว่า ในช่วงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา เธอพยายามจัดการกับการตอบสนองทางความรู้สึกที่มีต่อการระบาด ในขณะที่พยายามหารูปแบบความเป็นผู้นำที่เธอเชื่อว่ามีความสำคัญในช่วงเวลาเช่นนี้ เช่น ความเห็นอกเห็นใจ ความเด็ดเดี่ยว และพบว่าความซับซ้อนของมันยากกว่าที่คิด ในช่วงเวลาที่เรารู้ว่าเราต้องก้าวไปข้างหน้า เธอกลับไปต่อไม่ได้ ในเวลาที่เธอควรหยุด แต่เธอกลับรู้สึกถึงความเร่งด่วนของการสร้างประสิทธิผลและการมีส่วนร่วม และความเงียบอาจหมายถึงการที่เธอต้องหายตัวไป เธอพยายามจัดการความตึงเครียดแบบนี้ทุกวัน และทั้งหมดเกิดขึ้นในขณะที่เธอพยายามตรวจสอบคำแนะนำและการสนับสนุนที่มอบให้แก่ผู้อื่น

แม้จะเป็นประสบการณ์ที่ทุกคนมีร่วมกัน แต่ละคนก็มีกระบวนการเผาผลาญทางอารมณ์ที่ต่างกัน เช่น ความสามารถในการประมวลความรู้สึก  การทำความเข้าใจต่อการตอบสนองทางอารมณ์ และการก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แต่ละองค์กรก็มีกระบวนการเผาผลาญทางอารมณ์ที่ต่างกันไปเช่นกัน

ในขณะที่การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ และเวลาที่ดูเหมือนจะช้าลง ที่ทำให้หนึ่งวันอาจยาวนานเหมื่อนหนึ่งสัปดาห์ และเดือนอาจยาวนานเหมือนหนึ่งปี องค์กรต่างๆ กำลังพยายามรักษาการก้าวเดินและการเอาตัวรอด ในขณะที่ทรัพยากรที่สำคัญที่สุดที่พวกเขาต้องพึ่งพา ซึ่งก็คือมนุษย์ ขณะที่ความกว้างของแถบคลื่นทางอารมณ์ กำลังลดลงเรื่อยๆ เราคาดหวังว่ามนุษย์จะสามารถมีการเผาผลาญทางอารมณ์ที่รวดเร็วกว่าก่อนหน้านี้ และในระดับที่เท่าเทียมกัน แต่ดูเหมือนทั้งสองอย่างจะเป็นไปไม่ได้

คำแนะนำที่เธอได้รับเกี่ยวกับความเป็นผู้นำในยุคที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ดูเหมือนจะไม่ตรงกับปัญหาและความยุ่งยากที่เกิดขึ้น เราจึงจำเป็นต้องเป็นผู้ฟังที่ดีขึ้น เรากำลังลุ่มหลงกับการลงมือทำในสังคมที่ลุ่มหลงกับการให้คุณค่ากับผลิตภาพ

นิยามใหม่ของความเป็นมืออาชีพ

ความสังหรณ์ใจที่ฉันรู้สึกได้ในช่วงเวลาเช่นนี้ ก็คือวิธีที่บริษัทต่างๆ ปฏิบัติต่อลูกจ้างในช่วงเวลาของโรคระบาด จะกลายเป็นสิ่งที่ติดตัวพวกเขาไปอีกหลายเดือนและหลายปี

ในช่วงเวลาเช่นนี้ การครุ่นคิดและไตร่ตรองเกี่ยวกับวัฒนธรรมของบริษัท มักเป็นสิ่งที่ไม่มีความสำคัญนัก แต่ความจริงก็คือมันมีความสำคัญไม่แพ้เรื่องอื่น การก้าวไปข้างหน้าในช่วงเวลานี้ จำเป็นต้องอาศัยหลักการและการลำดับความสำคัญ มันทำให้เราต้องกลับไปพิจารณาถึงแก่นแท้ขององค์กร และถามตัวเองด้วยคำถามที่ว่า ความเชื่อของเราควรถูกตีความไปเป็นพฤติกรรมของเราได้อย่างไร

แล้วอะไรคือความหมายที่แท้จริงของคำว่า “โปร่งใส” ในช่วงเวลาเช่นนี้? อะไรคือความหมายที่แท้จริงของคำว่า “ความร่วมมือ” ในช่วงเวลาเช่นนี้? การตัดสินใจในขณะนี้ จะถูกบันทึกลงในจิตวิญญาณขององค์กรของเรา ในเดือนและปีที่กำลังจะมาถึง

ความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างเพื่อนร่วมงาน และกลุ่มคน จะนำไปสู่ความคล่องตัวขององค์กร ความแข็งแกร่งของผู้นำ และความมีมนุษยธรรมของพวกเขา จะสร้างวัฒนธรรมองค์กร และวัฒนธรรมองค์กรที่แข็งแกร่งและความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน จะทำให้เราสามารถฟื้นตัวได้ เรารู้ว่าสิ่งเหล่านี้จะดีขึ้นได้เมื่อเรานำสิ่งที่ทำให้เราเป็นมนุษย์เข้ามาในที่ทำงานแทนที่จะทิ้งไว้ที่บ้าน

ในขณะที่เราสร้างคำนิยามใหม่ของคำว่า “ความเป็นมืออาชีพ” เราก็จะก้าวนำในยุคของความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ยุคที่ผู้คนฟื้นตัวได้เร็วขึ้น และยุคที่งานมีความหมายมากกว่าที่เคย