“ป้าเจี๊ยบ” ผู้เอาชนะมะเร็งด้วยสเก็ตบอร์ด และเป็นนักกีฬาทีมชาติไทยในวัย 63 ปี

“เราไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเราเมื่อไหร่ แต่ในขณะที่เราหายใจอยู่ เราก็ทำในสิ่งที่เรารักและมีความสุขให้ได้มากที่สุด” ป้าเจี๊ยบ นงลักษณ์ ชัยฤทธิไชย นักกีฬาลองบอร์ดดาวน์ฮิลล์ วัย 63 ปี ผู้ที่เริ่มหัดเล่นลองบอร์ดตามลูกชายตอนอายุ 57 จนเอาชนะมะเร็งได้ และยังเป็นนักกีฬาเอ็กซ์ตรีมทีมชาติไทยเมื่อปี 2562

เริ่มต้นเล่นสเก็ตบอร์ด เพราะจุดเปลี่ยนชีวิตคือเป็น’มะเร็ง’

ทำมาหลายงานทำงานโรงแรม ทำท่องเที่ยว พอมีลูกก็มาทำกิจการของตัวเอง มาเปิดเป็นโรงงานซักผ้า รับซักผ้าโรงแรม พอย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพก็กลับมาเป็นพนักงานบริษัท พอวันหนึ่งตกงานแล้วก็ป่วยเป็นมะเร็งเต้านม

ถามว่ากลัวไหม ไม่ได้กลัวเพราะว่าเราค่อยๆ ทำความรู้จัก ก็ไม่ได้คิดอะไรมากคิดว่าเป็นแล้วก็หายได้ เพราะเห็นหลายๆ คนเขาหายกัน แล้วก็เข้าสู่กระบวนการรักษา เต็มๆ น่าจะ 2 ปี ทำคีโมแล้วก็ฉายแสง พอเราเริ่มจบสิ้นกระบวนการรักษาหมอก็ให้กลับมาฟื้นฟูร่างกายที่บ้าน เราก็พยายามเดินออกกำลังกายเล็กๆ น้อยๆ ในบ้าน จนวันที่เราออกไปเดินสวนสาธารณะได้แล้ว ลูกพาไปเดิน ในขณะที่เราเดินเขาเล่นสเก็ตไง ช่วงที่เขาพักเราก็หยิบสเก็ตขึ้นมาก็ไถได้นะ เราเริ่มขึ้นปุ๊บก็ไถได้เลย คิดว่าอันนี้เราเริ่มชอบ ก็ให้ลูกพาไปเล่นทุกวันเลย เหมือนวิวัฒนาการมันก็พัฒนาไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่งเล่นเร็วเราก็ไม่รู้ตัวแล้ว

ติดทีมชาติไทยด้วยวัย 62  กับแนวคิด “อายุไม่สำคัญ อย่าปิดกั้นความสามารถตัวเอง”

ตอนที่ป้าเจี๊ยบหัดเล่นมีหลานชายคนหนึ่งอายุ 10 ขวบ หัดเล่นพร้อมกันเลย เล่นเป็นพร้อมกัน ก็เลยคิดว่าอายุเท่าไหร่ก็ได้ถ้าอยากเล่นก็มาเล่น หลายๆ คนที่วัยเดียวกับเรา หรือเยอะกว่าเรา แม้แต่เด็กๆ ก็บอกว่าเปลี่ยนไหม เปลี่ยนกีฬาไหมอะไรอย่างนี้ บางทีคนที่ไม่ได้มาเล่นกับเรา แค่มองเขาก็กลัว จริงๆ ทุกอย่างอันตราย บางคนเดินอยู่บ้านตกบันได อยู่ที่ความระมัดระวัง อยู่ที่สติของเรา เราก็ควรจะรู้ขีดความสามารถของเราแค่ไหน ทุกครั้งที่เล่นก็ควรมีสติให้มาก

ผู้หญิงมีคนเล่นน้อย เราก็เผอิญติดหนึ่งในสาม เขาก็บอกว่าต้องไปเก็บตัวฝึกซ้อมนะ ก็ไปเข้าค่ายที่ จ.แพร่ อยู่ตรงนั้น 6 เดือน ฝึกซ้อมทุกวันเลย เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้วค่ะ จากที่เล่นสนุกๆ เล่นเอามันส์ เล่นเพื่อพบปะสังสรรค์ กลายเป็นหน้าที่ แล้วหน้าที่นี้มีคำว่าเพื่อชาติติดอยู่ เราก็คิดว่ามาเล่นๆ ไม่ได้นะ ซึ่งสนามเล่นของเราอยู่บนภูเขา เล่นจากยอดเขาไหลลงมาข้างล่าง ระยะทางไกลสุดที่เล่นน่าจะ 10 กิโลได้ ก็ล้มทุกครั้งที่เล่น แต่เราล้มแล้วลุก ถ้าล้มแล้วเลิกเมื่อไหร่คือจบ

สเก็ตบอร์ดทำให้เจอเพื่อนต่างวัย และได้เป็นแรงบันดาลใจให้คนมีพลัง

เพื่อนต่างวัยอันนี้สำคัญเลยนะเพราะว่าเมื่อก่อนจะมีความเชื่อที่ว่าคนละวัยคนละรุ่นจะเป็นเพื่อนกันยาก กลายเป็นว่าพอเรามีเพื่อนเด็กๆ เราเรียนรู้เขา เขาเรียนรู้เรา สมัยก่อนสังคมสเก็ต คนก็จะมองว่าเขาห้าวๆ ดื้อๆ ซึ่งคนที่เป็นผู้ใหญที่มองเขาอย่างนั้นก็ไม่มีโอกาสเรียนรู้เขา เขาก็ไม่มีโอกาสเรียนรู้ผู้ใหญ่ พอป้าเจี๊ยบมาอยู่ตรงนี้ เราได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน แล้วรู้สึกว่ามันเข้าใจกันได้มากขึ้น แล้วเราคิดว่าเรามองเห็น ว่าคนเข้าใจมากขึ้นนะ แต่เราไม่ได้คิดว่าเราจะไปเป็นต้นแบบอะไรของเขาขนาดนั้น แต่เราดีใจที่เรามีประโยชน์ให้กับใครบางคนที่คิดว่าตัวเองหมดแรงไปแล้ว แล้วลุกขึ้นมาเล่นได้ใหม่ ทำให้คนๆ หนึ่งที่คิดว่าวัยตัวเองล่วงโรยไปแล้วกลับขึ้นมาสดใสได้ กลับขึ้นมามีพลังได้

ให้โอกาสตัวเอง มีความสุขกับสิ่งที่รักในบั้นปลายชีวิต

เราอยากให้ทุกคนแก่มาแบบนี้นะ เพราะว่ามันสุขภาพร่างกายแข็งแรง แล้วก็มีความสุข เราอยากบอกทุกคนเลยว่าให้ให้โอกาสตัวเองค่ะ โดยที่เราก็มองแล้วว่าการที่เราให้โอกาสตัวเองไม่ได้รบกวนคนอื่นไม่ได้เป็นภาระคนอื่นอะไรอย่างนี้ค่ะ เรารู้ว่าทุกคนจะมีความกลัว แล้วการกลัวก็เป็นเรื่องดีตรงที่ว่าพอเรากลัวเราก็มีความระมัดระวัง แต่กลัวมาเกินไปก็เป็นการปิดโอกาสตัวเอง เพราะเราไม่รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเราเมื่อไหร่ แต่ในขณะที่เราหายใจอยู่ เราก็ทำในสิ่งที่เรารักและมีความสุขให้ได้มากที่สุด เรามีความสุข คนรอบข้างเราก็มีความสุข