เรื่องเล่าจากชาวซาเล้ง: ผู้ชายที่มานอนป้ายรถเมล์ทุกคืน

[et_pb_section fb_built=”1″ custom_padding=”0px|0px|0px|0px” _builder_version=”3.0.47″][et_pb_row custom_padding=”0px|0px|16px|0px” _builder_version=”3.0.47″ background_size=”initial” background_position=”top_left” background_repeat=”repeat”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.0.63″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″]

มนุษย์ย่อมหาที่ปลอดภัยสำหรับซุกหัวนอน คนที่มีบ้านต้องนอนที่บ้าน แต่ไม่ใช่กับทุกคนที่เป็นเช่นนั้น บางคนใช้วัดเป็นที่นอน บางคนไปกางเต๊นต์ในป่า บางคนเลือกบ้านเมียน้อย และบางคนเลือกป้ายรถเมล์เป็นที่หลับนอน เหตุผลของแต่ละคนแตกต่างกันไป

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row custom_padding=”0px|0px|27px|0px” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.0.63″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1538138684_72767_owp.re_.jpg” align=”center” _builder_version=”3.0.63″][/et_pb_image][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.0.63″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″]

ป้ายรถเมล์เป็นจุดที่มีคนรอรถเมล์ บางแห่งมีคนเดินพลุกพล่าน ทำไมพวกเขาเลือกเอนกายที่นั่น ฟูกก็ไม่มี หมอนก็ไม่เห็น มุ้งป้องกันยุงไม่ต้องพูดถึง หากฝนตกละอองฝนก็สาดใส่ แม้จะหลับไม่สบาย แต่พวกเขาก็เลือกมันแล้ว คิดว่ามันดีที่สุดสำหรับตอนนี้ แม้จะกลัวคนมาจี้ปล้นบ้าง

ผมขี่รถซาเล้งขนหนังสือมือสองไปนั่งกองขายที่ข้างป้ายรถเมล์บ่อยๆ เป็นหนังสือที่ซื้อมาตามบ้าน นำมาขายราคาถูกๆ ดีกว่านำไปชั่งกิโล เรียกว่าว่างวันไหนก็มา การออกไปเร่ขายหนังสือ ทำให้เห็นวิถีชีวิตผู้คนชนชั้นรากหญ้า  พวกเขาต้องหาเช้ากินค่ำ สัมผัสกับคนร้อยพ่อพันธ์แม่ ซึ่งมีทุกรูปแบบ

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section][et_pb_section fb_built=”1″ fullwidth=”on” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_oxide_fullwidth_parallax_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1538138689_63516_.re_.jpg” _builder_version=”3.0.63″][/et_pb_oxide_fullwidth_parallax_image][/et_pb_section][et_pb_section fb_built=”1″ custom_padding=”0px|0px|54px|0px” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_row custom_padding=”27px|0px|15px|0px” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.0.63″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″]

ลุงช้าง เป็นชายวัยหกสิบกว่า แต่งกายชุดซาฟารี รอนแรมมานอนที่ป้ายรถเมล์ทุกคืน ยกเว้นคืนที่ไม่สบาย  แม้จะหลับไม่สบาย แต่ดีกว่านอนที่ห้องเช่า ลุงให้เหตุผลว่า

“ข้างห้องกินเหล้า ส่งเสียงดังหนวกหูทั้งคืน มันนอนไม่หลับ ไม่อยากทะเลาะกับข้างห้อง” ลุงตอบสั้นๆ ไม่ยอมบอกอะไรมากนัก

เขาจึงเลือกออกมานอนริมบาทวิถี ตามป้ายรถเมล์ มาตั้งแต่หัวค่ำ โดยจะมาเลือกจับจองเก้าอี้ที่ป้ายรถเมล์ เลือกมุมที่คิดว่าเอนกายสัปหงกสบายที่สุด จากนั้นนั่งมองดูผู้คนที่ขึ้นลงรถ ใจลอยคิดไปต่างๆ นานา พลางสูดกลิ่นควันท่อไอเสียของรถเมล์ หิวน้ำก็เดินไปกดก๊อกน้ำวักดื่ม ไม่ชอบคุยกับใคร เมื่อผู้คนเริ่มจางตา ความวุ่นวายเบาบางลง ชายสูงวัยจึงค่อยๆ หลับตา เอนหลังพิงป้ายรถเมล์

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row custom_padding=”0px|0px|27px|0px” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.0.63″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1538138694_24041_.wpre_.jpg” align=”center” _builder_version=”3.0.63″][/et_pb_image][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.0.63″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″]

ผมพยายามตั้งคำถามว่า ทำไมไม่ไปแจ้งเจ้าของห้องเช่า ให้ปราบปรามเรื่องหนวกหู สร้างความไม่สงบสุขให้กับเขา หรือย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่บางเรื่องมันซับซ้อนเกินกว่า เราจะเข้าใจได้ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เลือกมาที่นี่ คงเป็นวิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดแล้ว  หรือไม่คงมีเรื่องอื่นที่มากกว่านั้น ซึ่งไม่ยอมบอกคนแปลกหน้าอย่างผม

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section][et_pb_section fb_built=”1″ fullwidth=”on” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_oxide_fullwidth_parallax_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1538138698_82737_wpbwre.jpg” mobile_src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1538139468_53241_wpbwre.jpg” _builder_version=”3.0.63″][/et_pb_oxide_fullwidth_parallax_image][/et_pb_section][et_pb_section fb_built=”1″ custom_padding=”17px|0px|0px|0px” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.0.63″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″]

อ๊อด เป็นชายวัยกลางคน พูดจาโผงผางสำเนียงใต้  คล้ายคนโกรธเคืองใครอยู่ตลอดเวลา  เขาเคยตกเป็นข่าวดังไปทั่วโลก เมื่อครั้งที่คิดขู่ฆ่าตัวตาย จนตำรวจบนโรงพักต้องค่อยๆเกลี้ยกล่อมจนสำเร็จ

ชายเร่ร่อน ซึ่งพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง บางวันสะพายกีตาร์โปร่งมาตีคอร์ด แหกปากร้องเพลง  มาเปิดหมวกเพื่อหาเงินค่าข้าว (เย็น) บางครั้งมาขอค่าเบียร์ จากนั้นหลับนอนที่ป้ายรถเมล์แบบขาจร คือหลับๆ ตื่นๆ ไม่ได้นอนยาว ไม่ได้นอนประจำเป็นหลักแหล่ง เร่ไปตามป้ายรถเมล์ต่างๆ ไปนั่งสะพานลอยบ้าง บางคืนก็ยืนร้องเพลง และพูดคนเดียวอยู่บ่อยๆ การมานอนป้ายรถเมล์จึงคล้ายกับการมาหาเพื่อน และม่อยหลับเป็นพักๆ ทว่าไม่มีใครอยากคุยด้วย เพราะพูดจาโผงผาง ชวนหาเรื่อง

ผมสงสัยว่า เขามีญาติพี่น้องไหม มีบ้านไหม ครอบครัวเขาเป็นใคร อ๊อดเคยเล่าให้ฟัง แต่ผมไม่ค่อยเชื่อในชะตากรรมที่เขาได้รับ  มันฟังแล้วทรมานรูหู ในยุคที่มีแต่คนไม่ยอมฟังใคร

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section][et_pb_section fb_built=”1″ fullwidth=”on” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_oxide_fullwidth_parallax_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1538139700_15105_2555rewp1.jpg” mobile_src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1538276987_35359_25550re.jpg” _builder_version=”3.0.63″][/et_pb_oxide_fullwidth_parallax_image][/et_pb_section][et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”3.0.63″][et_pb_row custom_padding=”17px|0px|18px|0px” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.0.63″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″]

ลุงสอน เป็นชายวัยหกสิบกว่า หอบสัมภาระรุงรัง พกกลิ่นสุราติดตัวมาด้วย เขารอนแรมมานอนที่ป้ายรถเมล์ โดยจะมีสุนัขตัวหนึ่งมาด้วย  มักเร่เก็บขวดจากถังขยะไปขาย นำไปแลกข้าวกล่องรุ่นประทังชีวิต ไม่มีหลักแหล่ง บางคืนเลือกนอนแถวหน้าสวนสาธารณะ บางคืนนอนหน้าร้านขายของที่ปิดประตูแล้ว ใต้สะพานลอย และป้ายรถเมล์ การมานอนที่ป้ายรถเมล์มักมีผลพลอยได้ตามมา มีคนเมตตาให้เงินบ้าง มีอาหารจากร้านค้าใกล้ๆคอยแบ่งปันให้  จึงเป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาแวะมา

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row custom_padding=”0px|0px|27px|0px” _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.0.63″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_image src=”https://workpointnews.com/wp-content/uploads/2018/09/1538139829_10777_2555rewp2.jpg” align=”center” _builder_version=”3.0.63″][/et_pb_image][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”3.0.63″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”3.0.63″ parallax=”off” parallax_method=”on”][et_pb_text _builder_version=”3.0.63″]

ผู้คนเหล่านี้เดินวนเวียนอยู่ตามสถานที่ต่างๆของเมืองยามกลางวัน จากนั้นมาหลับนอนแถวป้ายรถเมล์ตอนกลางคืน อาศัยร่มเงาของหลังคา หลบฝน หลบปัญหาของชีวิต การแวะที่ป้ายรถเมล์ทำให้หลายชีวิตได้พบปะแลกเปลี่ยนเรื่องราวระหว่างกัน ช่วยเหลือกันเท่าที่ทำได้ แม้จะต่างถิ่นฐาน

ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ลุงช้างจะนั่งรถเมล์กลับห้องเช่า แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน ไปทำงานที่ใด ส่วนอ๊อดจะงีบไม่นาน มักเดินวนเวียนไปมาตามย่านนั้น ไม่ก้าวก่ายที่นอนใคร ลุงสอนมานอนตอนดึก ตื่นก่อนรถเมล์เที่ยวแรกออก เดินจากไปพร้อมสุนัขของเขา  ส่วนตัวผมหลับอยู่ท่ามกลางกองหนังสือที่ขาย ตื่นกลางดึกมาเก็บหนังสือใส่ลัง ขนขึ้นรถ แล้วรีบขี่รถซาเล้งกลับบ้าน โชคดีที่เมียไม่เข้าใจผิด คิดว่าไปนอนบ้านเมียน้อย

คุณล่ะ?  เคยไปนอนที่ป้ายรถเมล์บ้างไหม

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]