รอยแผลในคราบน้ำตาของหญิงชายแดนใต้ : รายงาน ‘สูญสิ้น สูญหาย แต่ไม่สิ้นหวัง’ ตอนที่ 2

วินาทีที่ อิบรอฮิม เซะ ถูกชายชุดดำพร้อมอาวุธกว่า 30 คน นำตัวออกจากบ้านไปต่อหน้า นูรีดา ดาแม ผู้เป็นภรรยา ยังคงจำได้ดี แม้ว่าจะเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นมานานตั้งแต่เมื่อวันที่ 27 มกราคม 2547

หลังการหายตัวไปของสามี เธอพยายามร้องหน่วยงานเพื่อตามหา แต่เจ้าหน้าที่มักตอบกลับว่า สามีเธอเป็นโจร

วิกฤติของครอบครัวได้เริ่มขึ้น ด้วยความยากจนที่เป็นทุนเดิม การตามหาสามีต้องใช้เงิน ไม่ว่าจะมีข่าวพบศพที่ไหนเธอจะตามไปดูว่าใช่สามีหรือไม่ แต่ไม่เจอจนถึงทุกวันนี้

ยังไม่รวมรวมถึงการเลี้ยงดูลูกสาว ที่เธอต้องหารายได้เพียงลำพังตั้งลูกสาวอายุเพียง 4 ขวบ

มูอาวียะห์ เซะ เด็กสาววัย 20 ปี ที่ต้องการลดภาระให้กับแม่ ต้องพยายามขายของออนไลน์แม้รายได้จะไม่มากนัก แต่พอนำมาเป็นค่าน้ำมันไปเรียนมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ ในสาขาวิชากฎหมายอิสลามได้ โดยเธอได้รับทุนจากสำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา

เกือบ 17 ปีแห่งการต่อสู้ชีวิตของสองแม่ลูก เผชิญกับความลำบากหลายครั้ง มูอาวียะห์ เริ่มขายของตั้งแต่เรียนมัธยมศึกษาปีที่ 5 เพื่อหาเงินมาจุนเจือครอบครัว เธอเชื่อว่า ถ้าพ่อเธออยู่ ชีวิตแม่กับเธอจะไม่ลำบากเช่นวันนี้

หลายครั้งที่ มูอาวียะห์ กับแม่ตามหาพ่อจากศพปริศนามากว่า 10 ปี แต่ไม่พบ ด้วยความหวัง เธอกับแม่ขอวิงวอนจากอัลเลาะห์(ดุอาร์) ให้ได้เจอพ่อสักครั้ง ไม่ว่าร่างของพ่อนั้นจะมีลมหายใจหรือไม่

ความฝันของเด็กสาวที่เติบโตในครอบครัวที่พ่อถูกอุ้มหายจากเหตุการณ์ความไม่สงบในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้ เธอมีความฝันว่าอยากเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ และหวังที่จะนำความรู้ทางกฎหมายที่ได้เรียนมา เป็นพื้นฐานในการติดตามหาพ่อ หรือตามหาความยุติธรรมคืนให้กับพ่อและครอบครัวของเธอ หลังถูกตีตรามาตลอด 17 ปี

ข่าวที่เกี่ยวข้อง

• มรดกแห่งการสูญหาย : รายงาน ‘สูญสิ้น สูญหาย แต่ไม่สิ้นหวัง’ ตอนที่ 1
• ความหวังของแม่กับการกลับมาของลูกชายที่สูญหาย : รายงาน ‘สูญสิ้น สูญหาย แต่ไม่สิ้นหวัง’ ตอนที่ 3
• ฉลองวันเกิดคนสูญหาย กับลมหายใจของคนตามหา : รายงาน ‘สูญสิ้น สูญหาย แต่ไม่สิ้นหวัง’ ตอนที่ 4